Kay's hair has started to fall out - the moment that we have been dreading. Kay is more or less ignoring the subject at the moment, she refuses to discuss it, which is fine by me. On the other hand Marion is more or less bullying Kay into deciding how she wants to handle the subject. Should Mama cut her hair off? Or should we ask a friend who was once a hairdresser to do it? Should we save her hair for later, maybe get it made into a wig or extensions or what? Marion wants Kay to decide and Kay doesn't want to decide.
Add to this that the Dexa is finally starting to take a hold. This evening Kay is bad tempered and angry at the nurses for waking her up to take her temperature. The pattern of behaviour is recognizably Dexa fueled: irrational, disproportionate and impossible to manage. Kay has been more or less angry with Marion all day since Marion tried to raise the dreaded hair subject this morning. If we're to avoid a Dexa fueled explosion on the subject Marion is going to have to learn to back off and give Kay room to deal with things on her own terms.
In fact, Kay has increasingly been demanding to be left to her own devices with things. She is also developing an intolerence to having too many people around her or to being pressured on any subject. As the Dexa continues to impact her system we will have to be increasingly gentle with her and give her room to find her own equilibruim under the influence of this nasty drug.
I think that the moment that Kay starts to exhibit considerable hair loss - which will be any day now - we will all be confronted with yet another terrible attribute of this awful new reality in which we live. I really am dreading that moment.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Very, very stressfull for everyone.
ReplyDeleteI know that it isn't hair that is the real issue, but I'll say it anyway: Kay has beautiful hair right now, and she will have beautiful hair again.
ReplyDeleteWhen the treatment has calmed down a little, you and me will take beautiful pictures of Kay again. I'll bring the studio gear, we'll arrange some makeup.
Of course between now and then, you have a rough sea to cross (effects of the 'nasty drug' and all that).
Dear Kay,
ReplyDeleteLosing your hair must be a difficult side effect to have to deal with. A friend of mine is going through the same stage as you are and, having felt miserable about it for a while, she then decided to go to a hairdresser and try out lots of different hair styles and lengths that she would never have dared try before. That way, she felt a bit more in control of it and also decided on a style that she plans to have when her hair grows back again.
With love, Philippa xxx
Dear Kay,
ReplyDeleteAfter the last time you had chemo it was like watching a butterfly wake up for summer. You came out of all that treatment even more beautiful than before.... a real beautiful butterfly ... and that will happen again... even more beautiful...
Lots of love.
Aunty Alison
Robert van Leeuwen
ReplyDeleteHoi Kay, toen ik 19 was, pas 22 jaar geleden..., had ik ook kanker en baalde net zoals jij verschrikkelijk van alle chemo. Werd er ontzettend vervelend en boos van. De verpleegkundigen en mijn moeder hebben het toen goed geweten dat ik ziek was! Kon niets binnenhouden en in die tijd deden ze nog niet aan sondevoeding. Viel 20 kilo af in een paar weken tijd. Aan het infuus kreeg ik 5 liter per dag aan vocht binnen om de chemo af te voeren. Moest ik allemaal opvangen in plastic containers die verschrikkelijk veel herrie maakten als ik erin moest plassen. (yuk) Had ook alle kleuren van de regenboog, van doorzichtig tot groen en blauw aan toe. Aan het einde van mijn eerste chemokuur viel mijn haar ook uit. Ik liet het toen in het ziekenhuis maar allemaal afscheren. Balen!! Ik wilde er helemaal niet als zieke uitzien, als ik thuis was of op straat kwam wilde ik eigenlijk niet opvallen tussen alle andere mensen, dan wilde ik gewoon weer even normaal zijn en niet de hele tijd aan mijn ziekte worden herinnerd. Kan me heel goed voorstellen dat jij dat nu ook zo voelt. Toen mijn haren weer gingen aangroeien was het zo mogelijk nog erger, mijn haar groeide alle kanten op en ik zag eruit als een struikrover! Toen ik voor het eerst weer naar de kapper ging zag het er dan ook niet uit. De kapper vroeg wie mijn haren zo had verknipt de vorige keer, ik vertelde hem toen dat hij de laatste was geweest die mijn haren had geknipt en hij viel bijna van zijn kruk! Hij heeft toen erg zijn best gedaan om me mooi te knippen met mijn toen heel korte haar. Jij hebt zoveel lieve mensen om je heen die ervoor zullen zorgen dat je over een tijdje weer als een princes uitziet en je weer gewoon gewoon kunt zijn. Hou je taai, je doet het super! Robert